ΕΝΑ ΠΑΣΧΑ ΤΟΥ 1968

Πάσχα του 1968. παιδί έντεκα χρονών, με φίλους μεν αλλά όταν ερχόταν τέτοιες γιορτές τους έχανα όλους. Βλέπεις οι περισσότεροι από αυτούς οι γονείς τους κατάγονταν από χωρία. Το αποτέλεσμα ήταν να είμαι πάντα μόνος με τους γονείς μου. Δρόμοι άδειοι, περπατούσες και το μόνο που μπορούσε κανείς να ακούσει στον δρόμο ήταν τα βαριά βήματα στο πεζοδρόμιο από τους άνδρες της περιπόλου. Συνήθως πήγαιναν τέσσερις, τέσσερις. Ένας από το ναυτικό, ένας από την αεροπορία, ένας από το πεζικό και φυσικά το κερασάκι στην τούρτα ο υψηλός τύπος από την ΕΣΑ.

Μερικοί διαβάτες στον δρόμο, άλλαζαν πεζοδρόμιο μόλις έβλεπαν το περίπολο, όχι τίποτα, αλλά ήξεραν ότι αν ήθελαν αυτοί οι τέσσερις θα μπορούσαν να τους κουβαλήσουν μέσα για να διαπιστώσουν λέει τα στοιχεία τους.

Αν θυμάμαι καλά πρέπει να έπεφτε και τότε το Πάσχα τις ίδιες περίπου μέρες. Μάλιστα άκουγα κάποιους (ο μπακάλης της γειτονιάς μας ο κυρ Βασίλης ο Κρητικός), ότι η χούντα είχε φέρει κάτι κωλόπαιδα από την Ιταλία που δήλωναν φασίστες και ήθελε να τους φιλοξενήσει μιας και τα κωλόπαιδα ήθελαν να μάθουν τεχνικές βασανιστηρίων.

Πυρ και μανία ο μπακάλης μας. Βλέπεις ήταν αντιστασιακός και σφόδρα δημοκράτης. «Εγώ είμαι από την Κρήτη…», έλεγε και ξανά έλεγε, ενώ πάνω από το ταμείο είχε κρεμασμένο τον Βενιζέλο. Έτσι και εκείνη την ημέρα. Φαίνετε ότι μιλούσε πάλι δυνατά, όταν περνούσε το περίπολο. Τον άκουσαν, σταμάτησαν έξω από το μαγαζί του.

Εγώ στην βεράντα, παιδάκι ακόμα, κι όμως ένοιωσα μέσα μου ότι κάτι κακό θα έβλεπα. Έμεινα, όλο μου το είναι φώναζε να μπω μέσα, αλλά η καρδιά μου έλεγε να μείνω. Το περίπολο, έβγαλε τα κλομπ και μπήκε στο μπακάλικο φωνάζοντας και βρίζοντας.

Σε λίγο έσερναν τον ψηλό Κρητικό αιμόφυρτο στις πλάκες του πεζοδρομίου. Δέκα λεπτά αργότερα μια κλούβα της ΕΣΑ, έφτανε να πάρει τον εγκληματία μπακάλη που είχε τολμήσει να χαλάσει την ανάσταση του κυρίου σε μια χώρα γεμάτη από έλληνες χριστιανούς.

Τον κυρ Βασίλη δεν τον είδαμε ξανά, δεν μάθαμε τι έγινε γιατί το μαγαζί του σφραγίστηκε και όσο η γυναίκα του μαζί με τα δύο παιδιά τους έμεινε στην γειτονιά μας (δύο με τρείς μήνες, ύστερα έφυγαν για την Κρήτη), όποτε την ρωτούσαν για τον Κυρ Βασίλη, εκείνη απαντούσε στερεότυπα : «…τι να πω, έχω παιδιά, τον έφαγε η αντίσταση, τι να πω, έχω παιδάκια…».

Πολύ αργότερα (με την μεταπολίτευση, μάθαμε ότι ο κυρ Βασίλης είχε μείνει ανάπηρος για πάντα). Δυστυχώς η ανάσταση δεν είχε κανένα αποτέλεσμα και τότε, όπως και τώρα…! Κατά τα άλλα Χριστός ανέστη, ενώ ο κυρ Βασίλης ποτέ…