ΛΑΟΣ ΓΙΑ ΤΑ ΠΑΝΗΓΥΡΙΑ

Καμία φορά όταν ακούμε από ξένους να λένε για μας τους έλληνες ότι είμαστε λαός του «Ότι φάμε και ότι πιούμε και ότι αρπάξει ο από πίσω μας», θυμώνω και αρχίζω να βρίζω. Δυστυχώς είναι η μαύρη αλήθεια.

Λίγο πριν τα Χριστούγεννα, γινόταν ένας χαλασμός στην Αθήνα. Καταστήματα καίγονταν, κεφάλια άνοιγαν, το ξύλο έπεφτε με το κιλό και όλοι λέγαμε ότι έχει ξεκινήσει η επανάσταση της γενιάς των 700€. Κι όμως, μέσα μου έλεγα, ότι όλο αυτό θα ξεφουσκώσει και θα ξεχαστούν όλα, μόλις αρχίσουν οι γιορτές και το απύθμενο καταναλωτικό όργιο.

Δυστυχώς έτσι και έγινε. Τα πάντα σταμάτησαν απότομα, έτσι όπως είχαν ξεκινήσει, και η δήθεν επαναστάτες του πρωκτού κάθισαν ήσυχα-ήσυχα γύρω από το στολισμένο δεντράκι τους. Ο δήμαρχος, αυτό το σούργελο έμεινε να φυλάει το δικό του πλαστικό δεντράκι, ρημάζοντας τα πραγματικά δέντρα.

Η τηλεόραση πέρασε από την επίθεση της κατά πάντων που έκαναν την δήθεν επανάσταση τους, στις όσο το δυνατόν περισσότερες προτροπές στο να ψωνίσουν οι μέχρι τώρα επαναστάτες όσο γίνονταν περισσότερα πράγματα από τους άμοιρους εμπόρους, με τα εκατομμύρια, έτσι για να τους ενισχύσουν. Και όσο για το παιδί που πέθανε και όλοι μοίραζαν κατάρες και ότι δεν θα το ξεχνούσαν ή δεν θα ησύχαζαν αν δεν τιμωρούσε το κράτος τον φονιά, ξεχάστηκε πάει σε μια νύχτα ανάμεσα στις φυσαλίδες της σαμπάνιας και του ακριβού σολομού.

Τα ίδια συμβαίνουν και τώρα. Δήθεν πριν λίγες μέρες όλοι φοβόταν για την ανεργία, έλεγαν ότι δεν θα πάνε πουθενά λόγω της κρίσης. Έλα όμως που μόλις μυρίστηκαν γιορτή και πανηγύρι, τα ξέχασαν όλα και άρχισαν να φεύγουν, να εύχονται καλές αναστάσεις και άλλα τέτοια ευτράπελα. Μόλις τελειώσει όμως η γιορτή, θα επιστρέψουν και θα αρχίσουν να λένε ότι όλα ήταν ακριβά και ότι ντροπή στους ξενοδόχους και άλλες τέτοιες ηλιθιότητες.

Δεν μας παρατάτε όλοι εσείς; Σας βαρεθήκαμε πια όλοι όσοι από εμάς μπορούμε να σκεφτούμε λίγο πιο πέρα από το σήμερα. Έχετε απαιτήσεις από το κράτος (κράτος είστε οι ίδιοι αλλά δεν το έχετε καταλάβει), αλλά δεν δίνετε το στίγμα για να κάνετε το κράτος να καταλάβει ότι κάτι δεν πάει καλά. Αντιθέτως με τον τρόπο σας είναι σαν να του λέτε. «Όλα πάνε καλά, απλά μας αρέσει να γκρινιάζουμε…». Το κακό όμως είναι ότι δεν σας φταίμε όλοι εμείς που προσπαθούμε να κάνουμε κάτι, για να έρθετε μετά όλοι εσείς να απολύσετε τα ωφέλει αυτού του κάτι.