ΠΩΣ ΦΤΑΣΑΜΕ ΑΠΟ ΤΑ ΧΡΥΣΑ ΚΟΥΤΑΛΙΑ, ΣΤΟ ΠΕΙΝΑΩ;

Θυμάμαι κάποτε (όταν ξεκινούσε το στήσιμο του Ευρωπαϊκού Εκτρώματος), κάποιοι υπόσχονταν ότι όλοι οι λαοί θα τρώνε με χρυσά κουτάλια. Κάποιοι (οι πιο πολλοί), τους πίστεψαν. Θυμάμαι ότι όταν εγώ διαφωνούσα, λέγοντας : «…όπου ακούς πολλά κεράσια, κράτα και μικρό καλάθι…», κάποιοι γελούσαν μαζί μου, κρατώντας τις φυλλάδες που έγραφαν τα νούμερα των μπουρδέλων που λέγονται χρηματιστήρια, χασκογελώντας με τον μηδενισμό μου.

Ναι με έλεγαν μηδενιστή. Τώρα όμως που πολλοί από αυτούς έχουν χάσει ότι είχαν και δεν είχαν, ζητώντας δανεικά για να την βγάλουν, με θεωρούν και καλά προφήτη. Κι όμως δεν είναι θέμα προφητείας, είναι θέμα αν κανείς διαβάζει ιστορία και τοποθετεί τα πράγματα σε μια σειρά.

Βλέπεις το όνειρο του κεφαλαίου, σε οποιαδήποτε εποχή, είναι να καταφέρει να συγκεντρώσει όσο περισσότερο πλούτο μπορεί στα δικά του χέρια. Δυστυχώς όποτε προσπάθησε, δεν κατάφερε παρά να αιματοκυλήσει την ανθρωπότητα (πόλεμοι), βάζοντας την μάζα να πολεμήσει για πράγματα που στην ουσία είναι ανύπαρκτα.

Κάθε φορά όλοι αυτοί μας χρησιμοποιούν. Πότε ότι πολεμάμε για την πατρίδα, πότε για την θρησκεία και πότε για την οικογένεια. Κι όμως κανείς από αυτούς δεν ενδιαφέρετε, ούτε για θρησκεία, ούτε για πατρίδα και φυσικά ούτε σε οικογένεια. Αυτοί όλοι έχουν μόνο έναν και απόλυτο θεό που λέγετε κέρδος με αγίους την εκμετάλλευση των φτωχών μαζών.

Έχουν αντιγράψει τα μοντέλα της κοινωνίας των μελισσών και των μυρμηγκιών. Τα δικά τους παιδιά έχουν σαν προορισμό να εκμεταλλεύονται την παραγωγικότητα των εργατών, γεννήθηκαν κηφήνες. Κάποιους πάλι που γεννιούνται από εργάτες, τους μετατρέπουν σε πειθήνιους, φύλακες, στρατιώτες για να μπορούν να έχουν τον έλεγχο της μάζας.

Γιατί θα πρέπει να έχω μίσος για τον Τούρκο φτωχό (όμοιο με εμένα), και εκείνος τι έχει να χωρίσει μαζί μου; Τίποτα, είναι κι αυτός μάζα που κάποιοι τον καθοδηγούν με την βοήθεια των θρησκευτικών ηγετών μας. Το κακό είναι ότι η μάζα μόνο να καθοδηγηθεί μπορεί (από αυτούς που έχουν τα μέσα όμως), δεν μπορεί όμως να συμφωνήσει μεταξύ της η μάζα. Βλέπεις όπου λαλούν πολλοί πετεινοί αργή να ξημερώσει.

Αυτοί όμως που είναι πλούσιοι, άρα και λίγοι, συγκεντρώνονται (συνήθως τις νύχτες), βγάζουν αποφάσεις και μας τις ανακοινώνουν την επόμενη μέρα μιας και μπορούν να συμφωνήσουν μεταξύ τους. Αυτοί λοιπόν ήταν που προσπάθησαν και συνεχίζουν ακόμα, να μας κάνουν μια σούπα για να μπορούν να εφαρμόζουν αδιαμαρτύρητα πάνω μας τις μιαρές αποφάσεις τους. Δεν ξέρω αν τα κατάφεραν, αλλά εκείνο που ξέρω είναι ότι κανείς από εμάς δεν τρώει με χρυσά κουτάλια.

Αντιθέτως, μάλιστα, όχι μόνο δεν έχουμε χρυσά κουτάλια, αλλά αντιθέτως δεν θα έχουμε σε λίγο ούτε φαί να φάμε. Αδέλφια, έτσι όπως πάει το πράγμα, θα μας οδηγήσουν και πάλι (Α’ παγκόσμιος, Β’ παγκόσμιος πόλεμος), σε έναν παγκόσμιο πόλεμο, μόνο και μόνο γιατί δεν θα τους ήταν πρέπον να ανοίξουν τα ταμεία τους δίνοντας έτσι απλά τα χρήματα που μέχρι τώρα μας έχουν αρπάξει.

Απλά θα μας τα δώσουν μετά από πόλεμο, έτσι για να μη φανεί ότι υποχώρησαν από τις μαλακισμένες θέσεις τους.