ΠΟΤΕ ΘΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ;

Ακούω πολλούς να μιλάνε για αυτήν την περίφημη κρίση. Άλλοι κάνουν τους ειδήμονες, άλλοι πάλι δεν ξέρουν τι τους γίνετε αλλά παρ’ όλα αυτά κάνουν την εμφάνιση τους στα κανάλια, δίπλα στα τσιράκια του συστήματος. Όλοι τους «παπαγαλάκια», μόνο το γαμψό ράμφος τους λείπει για να μετατραπούν στο κατά τα άλλα συμπαθέστατο και φυσικά μη αποδημητικό πτηνό όπως το είχε μετατρέψει ο πολλά γνωρίζων Βερίκοκος.

Τους ακούς όλους αυτούς να μιλάνε και να έχουν άποψη για πράγματα που στην ουσία δεν γνωρίζουν, με ύφος υπεροπτικό προσπαθούν με όλες τις δυνάμεις τους να πείσουν όλους εμάς ότι η κρίση είναι αληθινή και ότι κάθε μέρα που περνάει γίνετε ακόμα χειρότερη και επικίνδυνη.

Κι όμως, το μόνο πράγμα που δεν λένε είναι ότι η κρίση έγινε μόνο και μόνο για να μπορέσουν να αυξήσουν τα κέρδη τους όλοι αυτοί που χρόνια τώρα κερδίζουν εις βάρος μας. Τώρα μόνο αρχίζουν να πιπιλάνε την κουράδα που έχουν στο στόμα τους και να μας λένε ότι χάρη στην κρίση θα πρέπει οι εργαζόμενοι —μόνο αυτοί— να βάλουν νερό στο κρασί τους και να δεχτούν μείωση μισθών, ελαστικό οράριο εργασίας και, και, και…

Πότε επιτέλους θα ξυπνήσουμε ρε παιδιά και χωρίς κανένα πλέον έλεος και ανθρωπισμό να τους κρεμάσουμε στις μεγάλες πλατείες που υπάρχουν σε όλο τον κόσμο; Μας έχουν κοιμίσει τόσο πολύ, λες και μας έχουν ποτίσει όλους με ισχυρά αναισθητικά.

Κάθε φορά που κάτι πάει να κουνηθεί, μας βάζουν το δίλημμα ότι κάθε είδους επανάσταση δεν είναι πολιτισμός. Βλέπεις για όλα αυτά τα καθίκια, πολιτισμό αποτελεί μόνο ότι γεμίζει τις δικές τους τσέπες και όλοι εμείς οι υπόλοιποι θα πρέπει να καθόμαστε ήσυχα–ήσυχα και να τους αφήνουμε να περνάνε καλά γεμίζοντας τα στομάχια τους, ενώ τα δικά μας να αδειάζουν συνεχώς.

Βαρέθηκα, βαρέθηκα να τους βλέπω και να τους ακούω αδιαμαρτύρητα καθισμένος στον καναπέ μου, περιμένοντας να φιλοτιμηθούν όλα αυτά τα σιχαμένα σκουλήκια και να πετάξουν σε όλους εμάς κανένα κομματάκι από τα αποφάγια τους…!