Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΟΘΟΝΗ, ΠΛΗΚΤΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΙ MOUSE…

Θέλω σήμερα να πάω αρκετά χρόνια πίσω, θέλω να μη πω για το σήμερα, άλλωστε δεν αξίζει πλέον τον κόπο να ασχολείται κανείς με την σημερινή εικονική πραγματικότητα, που κάθε ηθικός φραγμός έχει καταλυθεί. Το μόνο που υπάρχει πλέον για όλους εμάς είναι το χρήμα. Ζούμε μόνο για το χρήμα. Μερικοί μάλιστα θα μπορούσαν να πουλήσουν  ακόμα και όλη τους την οικογένεια, αν αυτό τους ανέβαζε ένα σκαλί παραπάνω στην ανώτερη κοινωνική τάξη.

Έτσι λοιπόν αποφάσισα να ανοίξω ένα σκονισμένο συρτάρι του μυαλού μου που στο καρτελάκι του γράφει «ΕΤΟΣ 1968». Τότε που ακόμα ο έλληνας ήταν χαμογελαστός στον δρόμο, τότε που μπορούσες να ακούσεις και ένα καλημέρα από κάποιον άγνωστο μέσα στο λεωφορείο ή στο τρόλεϊ. Τώρα θα μου πεις χούντα είχαμε, τι χαμόγελο να υπάρχει.

Κι όμως αδέρφια. Τότε ακόμα μπορούσες να πάρεις την οικογένεια σου και να πας όπου ήθελες χωρίς τον σημερινό φόβο ότι μπορεί κάποιος να πεταχτεί από την γωνία και να σφάξει την οικογένεια σου για μερικά euro.

Κάποιοι θα σκεφτούν : «Χμ… χουντικός ο Writer…». Δεν είναι έτσι, όσοι με διαβάζουν, ξέρουν πολύ καλά ότι δεν θα υπήρχε ποτέ περίπτωση να είμαι χουντικός. Αναφέρομαι απλά στην εποχή εκείνη που οι άνθρωποι ήταν πιο αγνοί, ποιο φιλικοί ο ένας με τον άλλον. Και όχι ότι το τότε καθεστώς ήταν που έκανε την διαφορά.

Ίσως γιατί τότε ακόμα δεν είχε μπει ο υπολογιστής στην ζωή μας και για να δεις έναν φίλο δεν του έστελνες e-mail ή SMS. Έπαιρνε ο ένας τον άλλον τηλέφωνο ή πήγαινες από το σπίτι του ή ερχόταν εκείνος από το δικό σου. Μίλαγες, έλεγες το παράπονο σου, πολλές φορές βοηθούσε ο ένας τον άλλον όταν βρισκόταν σε δύσκολη θέση.

Μπορούσες να κατέβεις στο κέντρο της Αθήνας, να δώσεις ραντεβού στο γνωστό φαρμακείο, να πας για καφέ στο Θησείο, να φιλοσοφήσεις ρε αδερφέ. Αντιθέτως, τώρα κάθεσαι μπροστά σε μια οθόνη, γράφεις, φιλοσοφείς και αν βρεθεί κάποιος θα σχολιάσει τις σκέψεις σου κάτω από το κείμενο σου. Αν και αυτό ακόμα σιγά – σιγά γίνεται αγγαρεία.

Οι περισσότεροι, δεν διαβάζουμε τα κείμενα των άλλων, αν μπούμε στο ιστολόγιο για πρώτη φορά, ρίχνουμε μια ματιά στην επίπλωση του ιστολογίου, γραφόμαστε «φίλοι», όχι γιατί μας άρεσε τίποτα από τα κείμενα του συγγραφέως, αλλά για να τον αναγκάσουμε να γραφτεί κι αυτός στο δικό μας, έτσι ώστε να αυξήσουμε τα «νούμερα» στο φίλοι, αναγνώστες μας και αυτό ήταν. Δεν πατάμε ξανά ποτέ στο εικονικό σπιτάκι του.

Βλέπω πχ ιστολόγια που έχουν φίλους ή τέλος πάντων αναγνώστες αν θέλετε πάνω από χίλιους αλλά τα νούμερα της επισκεψημότητας τους δεν ξεπερνούν τους 100 (με χίλια ζόρια), την ημέρα. Άρα αν κάποιοι από αυτούς που ήρθαν και έγιναν αναγνώστες, αν έμπαιναν έστω και από περιέργεια μια φορά στην ημέρα, τότε θα έπρεπε να έχει τουλάχιστον χίλια κτυπήματα στην σελίδα του.

Τα πάντα στην εποχή μας στηρίζονται σε «νούμερα», τόσο % ο ένας, τόσο % ο άλλος τόσα κλικ, κλπ, κλπ. Τίποτα όμως που να δένει ο ένας τον άλλον, κανείς δεν φτάνει να διαβάσει μέχρι το τέλος ένα κείμενο.

Αλλά να ήταν μόνο αυτό; Ακόμα και όταν βρισκόμαστε με δυο τρεις φίλους, δεν ακούμε τίποτα από αυτά που λένε, το μυαλό μας τρέχει σ’ αυτά που θα πούμε εμείς, που φυσικά δεν θα ακούσει κανείς.

Τότε όμως (παλιά), έβλεπες και μιλούσαν οι παρέες, ακούγονταν ο ένας ομιλητής και όλοι οι υπόλοιποι περίμεναν να τελειώσει, χωρίς να τον διακόψουν, και να μιλήσουν κι αυτοί, πάντα όμως πάνω στο θέμα που γινόταν η συζήτηση.

Τώρα ακόμα κι αν σχολιάσει κάποιος το κείμενο σου, δεν θα είναι συνήθως πάνω στο θέμα, αλλά μπορεί να δεις ένα άσχετο htt://xxxxxx.blogspot.com, επισκεφτείτε το blog μου.

Πας καλά ρε αδερφέ; Τι άσχετο είναι αυτό λες από μέσα σου. Ο τύπος δεν διάβασε τίποτα από το κείμενο σου, απλά έγραψε την διεύθυνση του δικού του blog και τώρα θα έχει την απαίτηση να τον επισπευτείς εσύ και μάλιστα θα έχει πάλι την απαίτηση να διαβάσεις αυτά που γράφει και να σχολιάσεις κιόλας.

Με λίγα λόγια, έχουμε γίνει πλέον τρεις λαλούν και δυο χορεύουν. Καμιά επικοινωνία μεταξύ μας, τίποτα, μόνο τα δικά μας θέλω υπάρχουν, όχι τα θέλω του άλλου. Μια κοινωνία που πλέον δεν είναι δεμένη μεταξύ της, δεν υπάρχει κοινωνικός ιστός, δεν υπάρχει τίποτα εκτός από τους αριθμούς για όλους μας. Και μια διευκρίνιση. Το 1968 ήμουν δέκα χρονών, γιατί κάποιοι μπορεί να πουν τι λέει ο γέροντας.

Καλημέρα σας και μάθετε ότι η ζωή δεν είναι μια οθόνη, ένα πληκτρολόγιο και ένα mouse. Η ζωή είναι τα μάτια, η αφή, η σκέψη και ο λόγος. Καλή μέρα και πάλι.