ΑΣ ΞΕΧΑΣΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΝΕΚΡΟΥΣ ΠΡΙΝ ΓΙΝΟΥΜΕ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ ΠΤΩΜΑΤΑ.

Εδώ και καιρό, πολλοί blogers αναρωτιούνται πώς ένας περήφανος λαός σαν τον ελληνικό κατάντησε να δέχεται τα πάντα από έναν άνθρωπο που δεν πρέπει να διαθέτει καθόλου μυαλό. Δυστυχώς δεν είμαι αρμόδιος να δώσω απάντηση. Θα τολμήσω όμως να εκφράσω μια άποψη που ίσως να μην είναι ορθή, αλλά εγώ την πιστεύω ακράδαντα.

Για να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Κάποτε λέει εμείς οι έλληνες κατεβαίναμε στους δρόμους, διαδηλώναμε και κερδίζαμε τα δικαιώματα μας, ενώ τώρα; Τώρα φυσικά τίποτα, γιατί απλά κάποιοι φρόντισαν μέσω των ιδιωτικών καναλιών και των υπέρογκα αμειβόμενων καραγκιόζηδων δημοσιογράφων, να διαμορφώσουν έτσι την κοινή γνώμη, ώστε να φοβάται ακόμα και την σκιά της.

Πώς το κατάφεραν; Μα είναι απλό. Δια της πλύσεως εγκεφάλου. Κάθε φορά που κάποια ομάδα πάει να κατέβει στον δρόμο για να διαμαρτυρηθεί, αμέσως αρχίζουν τα σιχαμερά εκείνα σχόλια. «Ντροπή, τι θα πουν οι ξένοι για την χώρα μας;». Μετά κάθε διαδήλωση που γίνεται στις άλλες χώρες, περνάει στα ψιλά γράμματα των εντύπων τους και στα τηλεοπτικά μέσα σχεδόν καθόλου.

Θυμάστε τι έγινε τις πρώτες μέρες που το άδειο εντελώς κεφάλι του ΓΑΠ, έφερε το ΔΝΤ και το μνημόνιο στην χώρα μας; Μαζικά κατέβηκαν οι έλληνες στις διαδηλώσεις. Τρόμαξαν τα πράσινα, τα γαλάζια και τα μπλε σκουλήκια, εν μέρει και τα κόκκινα. Τι φρόντισαν να κάνουν; Έβαλαν δικούς τους λακέδες και έκαψαν τρεις ανθρώπους. Αυτό ήταν. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, άδραξαν την ευκαιρία οι καλά αμειβόμενοι κάφροι των ΜΜΕ να μας παρουσιάζουν δακρύβρεχτα παραμύθια για τον θάνατο των τριών.

Δυστυχώς παρασύρθηκαν και εκατοντάδες blogers και τους ακολούθησαν. Τι σημαίνει πέθαναν τρεις άνθρωποι; Κάποτε πέθαιναν κατά εκατοντάδες στον αγώνα για την διεκδίκηση καλύτερων συνθηκών εργασίας. Αγώνας χωρίς θυσία δεν μπορεί να γίνει. Στο κάτω –κάτω όταν τα σωματεία κηρύσσουν απεργία, οφείλουμε όλοι να ακολουθήσουμε. Όταν λοιπόν κάποιοι βάζουν τα συμφέροντα τους κάτω από το σύστημα τότε είναι άξιοι της μοίρας τους. Η μια ήταν έγγειος, άρα θα μπορούσε άνετα λόγω της κατάστασης της να βρει δικαιολογία και να μη πάει στην δουλειά. Είναι δυνατόν να κυοφορείς και να κατεβαίνεις σε μια πόλη που μπορεί να πνιγεί στο δακρυγόνο; Άντε και κατέβηκες, βλέπεις ότι άρχισε να γίνεται χαμός, γιατί δεν λες ότι σου είναι αδύνατον να μείνεις, έχεις δικαιολογία έτσι κι αλλιώς. Άρα; Θέλεις να το παίξεις πιστή στο σύστημα, άρα γράφεις όλους τους άλλους που προσπαθούν να διεκδικήσουν και αν τα καταφέρουν, τότε θα επωφεληθείς και εσύ από τις διεκδικήσεις, αλλά θα το παίξεις και καλή με το αφεντικό σου.

Για αυτό λέω, ότι τα κεράκια, τα στεφανάκια και τα λοιπά δακρύβρεχτα, είναι ξενόφερτα κολπάκια αμερικάνικου τύπου και δήθεν δηλώνουν ανθρωπισμό και δήθεν πολιτισμό του κώλου. Ανθρωπισμός και πολιτισμός είναι να συλληφθεί ο υπεύθυνος διευθυντής της τράπεζας για ανθρωποκτονία εκ προθέσεως και όχι να ψάχνουν για ποιοι λακέδες το έκαναν, γιατί οι λακέδες που το έκαναν μάλλον κρύβονται σε κυβερνητικά κτήρια του συστήματος. Δεν μπορεί να θυσιαστεί ολόκληρος λαός γιατί πέθαναν τρεις άνθρωποι και ούτε φταίνε οι διαδηλωτές για τον θάνατο τριών ανθρώπων. Στο κάτω – κάτω οι πεθαμένοι με τους πεθαμένους και οι ζωντανοί με τους ζωντανούς.

Σκληρό; Μπορεί. Αλλά ας μου πει κάποιος από εσάς που έχασε κάποιο αγαπημένο πρόσωπο της οικογενείας του τι έκανε μετά από τον θάνατο του; Μήπως σταμάτησε να ζει; Μήπως σταμάτησε να δουλεύει; Μήπως σταμάτησε να τρώει; Άρα; Γιατί πρέπει να μουδιάσει ένας ολόκληρος λαός επειδή πέθαναν κάποιοι;

Γιατί πολύ φοβάμαι ότι βρήκαμε όλοι μας ένα άλλοθι ακόμα για να κάτσουμε στους καναπέδες μας (όσο τους έχουμε ακόμα). Ξύπνα έλληνα, σε λίγο δεν θα μπορείς να θρέψεις ακόμα και τα παιδιά σου. Τι θα κάνεις; Θα το παίξεις πολιτισμένος; Θα πας και θα ανάψεις κεράκια έξω από την τράπεζα που κάποιοι πέθαναν; Και τι θα γίνει; Θα ψήσεις φαγητό πάνω από το αναμένω κεράκι και θα κάνεις σαλάτα με τα πολιτισμένα σου στεφάνια; Έτσι όμως δεν θα χορτάσει το παιδάκι σου.

Ας αφήσουμε επιτέλους τις μαλακίες. Τους πεθαμένους ας τους κλάψει η οικογένεια τους, να ζει να τους θυμάται. Εμείς όμως πρέπει να συνεχίσουμε να αγωνιζόμαστε για το μέλλον των παιδιών μας και των σημερινών, αλλά και για αυτά που ακόμα δεν έχουν γεννηθεί. Αφήστε τους πεθαμένους πίσω σας, πάψτε να το παίζεται πολιτισμένοι και αμερικανάκια. Κατεβατέ τώρα στους δρόμους, όσο είναι ακόμα νωρίς, αλλιώς θα είναι αργά και τότε θα πρέπει να θρηνήσουμε όχι τρεις νεκρούς, αλλά χιλιάδες νεκρούς για να αποτινάξουμε από πάνω μας την λαίλαπα της πείνας που έρχεται και ήδη αισθανόμαστε την βρωμερή ανάσα της.  

Άλλωστε το λέει και το τραγούδι. «Πάλης ξεκίνημα, νέοι αγώνες οι πρώτοι νεκροί…»