Σαν άνθρωπος που ζω στην εποχή της πληροφορίας έχω την εντύπωση ότι ζω σε στον μεσαίωνα που θεωρείτε από πολλούς ως η χειρότερη εποχή κατά του ανθρώπινου γένους. Σε έναν μεσαίωνα που μπορεί μεν να δείχνει σαν πολιτισμένος αλλά μάλλον ο παλιός μεσαίωνας ωχριά μπροστά στον αιώνα που ζούμε σήμερα.
Κάθε τόσο προσπαθώ να ηρεμίσω. Δυστυχώς όμως, ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούγοντας ειδήσεις νομίζω ότι σε μερικά δευτερόλεπτα θα βρεθώ στην κόλαση που εγώ ο ίδιος έφτιαξα. Ανοίγω την τηλεόραση. Εκεί με υποδέχονται πρόσωπα που έχουν μόνιμα «φυτεμένο» ένα ψεύτικο χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αφτιά τους. Λέω τότε ότι μάλλον ο μόνος θλιμμένος άνθρωπος είμαι εγώ στην Ελλάδα, είμαι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να ακούσει τραγούδια και να χορέψει με αυτά μιας και όπου και να γυρίσω τα μάτια μου συναντώ (στους δρόμους όχι στην τηλεόραση), ανθρώπους κατηφείς που σε κοιτάνε αλλά δεν σε βλέπουν. Δεν σε βλέπουν γιατί σκέφτονται τα χρέη τους, σκέφτονται αν αύριο θα έχουν δουλειά, κι όμως η τηλεόραση δείχνει ότι όλοι οι έλληνες είναι ευτυχισμένοι και το μόνο που κάνουν είναι να χορεύουν.
Τα παρατάω, ανοίγω τον υπερκατάσκοπο της ζωής μου τον υπολογιστή. Αρχίζω και μπαίνω σε διάφορα μπλόγκ. Χιλιάδες απόψεις, χιλιάδες ειδήσεις. Διαβάζω, αρχίζω να μη καταλαβαίνω ποια από τις ειδήσεις είναι αληθινές. Τρομάζω, έχω τον φόβο μήπως γίνω και εγώ μέρος της εικονικής πραγματικότητας. Γράφω, κάτι, διστάζω αν πρέπει να το «ανεβάσω» σε τούτο το ιστολόγιο. Φοβάμαι ότι «ανεβάζοντας» το κείμενο που έγραψα, γίνομαι και εγώ μέρος του συστήματος που άλλοι μας επέβαλαν και εμείς απλά βιασθήκαμε να κουκουλωθούμε μέσα σε αυτό.
Ο δισταγμός μου με οδηγεί και πάλι σε άλλα μπλόγκ. Χαζεύω τους μετρητές τους. Μερικά μπλόγκ (που μάλλον έχουν πιάσει το νόημα) αναρτούν ειδήσεις που θυμίζουν τηλεόραση, όπως εκείνο το περίφημο «…διαφημίσεις και μετά πάλι μαζί με αποκαλύψεις για το τάδε και το δείνα θέμα…». Κάθε δύο τρεις αναρτήσεις υπενθυμίζουν στους επισκέπτες τους ότι θα έχουν κάποια αποκάλυψη.
Σκέφτομαι γιατί; Ποια είναι η ανάγκη τους να κάνουν κάτι τέτοιο; Που στοχεύουν; Δεν μου κόβει, τα παρατάω, συνεχίζω να γράφω, από το μυαλό μου περνάει μια σκέψη. «Άραγε με διαβάζει κανένας εμένα;». Τρίβω για λίγο τα κουρασμένα μου μάτια (όλη μέρα στην δουλειά δεν κάνω τίποτα άλλο από το να γράφω) και μετά λέω μέσα μου. «Ακόμα και να μη με διαβάζει κανένας, δεν με πειράζει. Στο κάτω–κάτω εδώ γράφω (στο μπλόγκ) επειδή το θέλω εγώ και όχι ο αρχισυντάκτης μου…».
Είμαι έτοιμος να αρχίσω να γράφω ότι μου κατέβει χωρίς περιορισμούς, αλλά αμέσως μετά σκέφτομαι ότι δεν θέλω να βρεθώ με «βραχιόλια» και έτσι για άλλη μια φορά το σύστημα με πνίγει. Το μόνο που με έκανε να παρηγορηθώ είναι ότι δεν έβαλα μετρητή και έτσι τουλάχιστον δεν θα ξέρω πόσοι με διαβάζουν και αυτό και μόνο με κάνει να νοιώθω ότι κάπου (έστω και λίγο) κάνω κάτι κατά του συστήματος που με πνίγει. Καλό βράδυ αδέρφια, να είστε όλοι καλά, αλλά κάτι θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας κατά του συστήματος και τις παγίδες που μας έχουν στήσει.
Κάθε τόσο προσπαθώ να ηρεμίσω. Δυστυχώς όμως, ανοίγω το ραδιόφωνο και ακούγοντας ειδήσεις νομίζω ότι σε μερικά δευτερόλεπτα θα βρεθώ στην κόλαση που εγώ ο ίδιος έφτιαξα. Ανοίγω την τηλεόραση. Εκεί με υποδέχονται πρόσωπα που έχουν μόνιμα «φυτεμένο» ένα ψεύτικο χαμόγελο που φτάνει μέχρι τα αφτιά τους. Λέω τότε ότι μάλλον ο μόνος θλιμμένος άνθρωπος είμαι εγώ στην Ελλάδα, είμαι ο άνθρωπος που δεν μπορεί να ακούσει τραγούδια και να χορέψει με αυτά μιας και όπου και να γυρίσω τα μάτια μου συναντώ (στους δρόμους όχι στην τηλεόραση), ανθρώπους κατηφείς που σε κοιτάνε αλλά δεν σε βλέπουν. Δεν σε βλέπουν γιατί σκέφτονται τα χρέη τους, σκέφτονται αν αύριο θα έχουν δουλειά, κι όμως η τηλεόραση δείχνει ότι όλοι οι έλληνες είναι ευτυχισμένοι και το μόνο που κάνουν είναι να χορεύουν.
Τα παρατάω, ανοίγω τον υπερκατάσκοπο της ζωής μου τον υπολογιστή. Αρχίζω και μπαίνω σε διάφορα μπλόγκ. Χιλιάδες απόψεις, χιλιάδες ειδήσεις. Διαβάζω, αρχίζω να μη καταλαβαίνω ποια από τις ειδήσεις είναι αληθινές. Τρομάζω, έχω τον φόβο μήπως γίνω και εγώ μέρος της εικονικής πραγματικότητας. Γράφω, κάτι, διστάζω αν πρέπει να το «ανεβάσω» σε τούτο το ιστολόγιο. Φοβάμαι ότι «ανεβάζοντας» το κείμενο που έγραψα, γίνομαι και εγώ μέρος του συστήματος που άλλοι μας επέβαλαν και εμείς απλά βιασθήκαμε να κουκουλωθούμε μέσα σε αυτό.
Ο δισταγμός μου με οδηγεί και πάλι σε άλλα μπλόγκ. Χαζεύω τους μετρητές τους. Μερικά μπλόγκ (που μάλλον έχουν πιάσει το νόημα) αναρτούν ειδήσεις που θυμίζουν τηλεόραση, όπως εκείνο το περίφημο «…διαφημίσεις και μετά πάλι μαζί με αποκαλύψεις για το τάδε και το δείνα θέμα…». Κάθε δύο τρεις αναρτήσεις υπενθυμίζουν στους επισκέπτες τους ότι θα έχουν κάποια αποκάλυψη.
Σκέφτομαι γιατί; Ποια είναι η ανάγκη τους να κάνουν κάτι τέτοιο; Που στοχεύουν; Δεν μου κόβει, τα παρατάω, συνεχίζω να γράφω, από το μυαλό μου περνάει μια σκέψη. «Άραγε με διαβάζει κανένας εμένα;». Τρίβω για λίγο τα κουρασμένα μου μάτια (όλη μέρα στην δουλειά δεν κάνω τίποτα άλλο από το να γράφω) και μετά λέω μέσα μου. «Ακόμα και να μη με διαβάζει κανένας, δεν με πειράζει. Στο κάτω–κάτω εδώ γράφω (στο μπλόγκ) επειδή το θέλω εγώ και όχι ο αρχισυντάκτης μου…».
Είμαι έτοιμος να αρχίσω να γράφω ότι μου κατέβει χωρίς περιορισμούς, αλλά αμέσως μετά σκέφτομαι ότι δεν θέλω να βρεθώ με «βραχιόλια» και έτσι για άλλη μια φορά το σύστημα με πνίγει. Το μόνο που με έκανε να παρηγορηθώ είναι ότι δεν έβαλα μετρητή και έτσι τουλάχιστον δεν θα ξέρω πόσοι με διαβάζουν και αυτό και μόνο με κάνει να νοιώθω ότι κάπου (έστω και λίγο) κάνω κάτι κατά του συστήματος που με πνίγει. Καλό βράδυ αδέρφια, να είστε όλοι καλά, αλλά κάτι θα πρέπει να κάνουμε όλοι μας κατά του συστήματος και τις παγίδες που μας έχουν στήσει.
No response to “ΤΑΞΙΔΙΑ ΤΟΥ ΜΥΑΛΟΥ”
Leave a Reply
Παρακαλώ, σχολιάστε, αλλά να είστε (αν θέλετε) κόσμιοι στις εκφράσεις σας.
Σας ευχαριστώ.
Με αγάπη και σεβασμό
Writer