ΟΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΕΣ ΤΩΝ ΑΘΗΝΩΝ

Κάτι με έπιασε και άρχισα να γυρίζω μερικά χρόνια πίσω (όχι πολλά, αλλά ούτε και λίγα). Τότε που και εγώ ήμουν παιδάκι δέκα χρονών ζούσα στην Κυψέλη. Μια πολυκατοικία, από εκείνες που κτιζόταν η μια πίσω από την άλλη (1968) στερώντας μας σιγά–σιγά τα αρώματα του γιασεμιού και τις γλυκές μυρωδιές από τις κουζίνες των νοικοκυρών.
Τότε που όλοι είμαστε μια παρέα (όσο ζούσαμε σε αυλές) και μετά ξαφνικά οι περισσότεροι αρχίσαμε να γινόμαστε «ξένοι» μεταξύ μας. Δεν ξέρω γιατί (αν και τότε δεν μπορούσα να καταλάβω και πολλά), γίνονταν αυτό. Ίσως γιατί μπαίναμε στα μικρά «κλουβιά» μας, ίσως γιατί είχε αρχίσει πλέον να μας γίνετε βίωμα η απομόνωση μας. Βλέπεις όλα άρχισαν να απλώνονται προς τον ουρανό (ενώ πριν όλα ήταν απλωμένα προς την γη), ίσως για αυτό θελήσαμε να γίνουμε και εμείς θεοί προσπαθώντας να φτάσουμε τα σύννεφα.
Τότε ήταν που μας έβαλαν να διαχωρίσουμε τους ανθρώπους σε «άρχοντες» και σε υποτακτικούς. Αυτοί που έμεναν σε υψηλότερα πατώματα ήταν οι προύχοντες, εμείς οι άλλοι που βρισκόμασταν στα χαμηλά είμαστε οι παρίες και δεν θέλανε να μας μιλήσουν. Κάτω από εμάς ήταν οι θυρωροί και εμείς βγάζαμε το άχτι μας σ’ αυτούς νοιώθοντας ότι ήμασταν κάτι…!
Έτσι σιγά–σιγά, αλλά σταθερά απομονωθήκαμε ο ένας από τον άλλον. Αρχίσαμε να μη ξέρουμε ποιος έμενε δίπλα μας και δυστυχώς σ’ αυτό μας το παιχνίδια συμμετείχαμε όλοι μας. Το κακό με εμένα ήταν ότι από τότε ακόμα είχα ένα πνεύμα ατίθασο, ήθελα να τα βάζω με όλους και με όλα. Κάθε τόσο έτρωγα σκαμπίλια από την μάνα μου γιατί προσπαθούσα να μην είμαι γαλίφης (τότε έμαθα ότι η αλήθεια πονάει).
Όταν κάποιος επισκεπτόταν το σπίτι μας και ένοιωθα ότι ήταν ψεύτικος προσπαθούσα να του το δείξω και έτσι μόλις έφευγε το χέρι της μάνας μου προσγειώνονταν στο πρόσωπο μου για να με κάνει κάθε φορά «άνθρωπο», έτσι έλεγε καθώς με κτυπούσε. Ο πατέρας μου από την άλλη μάλλον δεν έπαιρνε μέρος στο παιχνίδι, ίσως γιατί και αυτός ήταν σαν και μένα ή μάλλον εγώ ήμουν σαν και αυτόν.
Στα δεκατέσσερα μου χρόνια γράφτηκα σε οργάνωση που έκανε αντίσταση κατά της χούντας (που να ήξερα ότι η μετέπειτα χούντα που μας επέβαλαν καλυμμένη κάτω από το πέπλο της δημοκρατίας θα ήταν χειρότερη). Μη φανταστείς ότι έβαζα κροτίδες όπως ο Σημίτης (σιγά μην έκανε αντίσταση κανένας από αυτούς), απλά μετέφερα προκηρύξεις που τις αμόλαγα στο πεδίο του Άρεως. Αυτό το έκανα μετά τις δέκα το βράδυ (τότε μπορούσες να κυκλοφορείς χωρίς να φοβάσαι μη σε φάνε λάχανο). Που να ήξερα τότε ότι με αυτό που έκανα συνέβαλα σε όλα αυτά που ζούμε τώρα, αν το ήξερα δεν θα το έκανα.
Ένα χρόνο μετά (στα 15 μου χρόνια) αποφάσισα ότι έπρεπε να σταματήσω, κάτι δεν μου καθόταν, αλλά τότε δεν μπορούσα να καταλάβω τι ακριβώς ήταν αυτό το κάτι. Το κατάλαβα όμως την τελευταία μέρα της αποχώρησης μου από την οργάνωση. Ήταν τότε είδα πράγματα που έδειχναν μια ψεύτικη δημοκρατικότητα μέσα στην οργάνωση. Δεν κατάφερα ποτέ στην ζωή μου να συμβιβαστώ με τα απαγορεύεται από όπου και αν προερχόταν και δυστυχώς εκείνη την δόση προέρχονταν από τους «Δημοκράτες των Αθηνών». Τους δήθεν αριστερούς που λίγο αργότερα (μετά την πτώση της χούντας) θα άρχιζαν να καταλαμβάνουν θέσεις υπουργών κουνώντας σαν σημαία τις αριστερές τους ιδέες που εντωμεταξύ τις πουλούσαν όσο–όσο μόνο και μόνο για να κάτσουν σε κάποια καρέκλα της βουλής.
Όλοι εμείς όμως που δεν θέλαμε να ενταχθούμε στο σύστημα τους, μείναμε απλά στην αφάνεια. Χάσαμε το τραίνο, κατεβήκαμε από το τραίνο του Ανδρέα του Παπανδρέου που είχε καταφέρει να μας ξεγελάσει με συνθήματα του τύπου «Η Ελλάδα ανήκει στους Έλληνες», δεν είχαμε καταλάβει τότε ότι η Ελλάδα θα ανήκει στους Ευρωπαίους και στους Αμερικάνους. Δεν ξέραμε τότε ότι η Ελλάδα θα ανήκε σε όλους αυτούς τους δήθεν αριστερούς με τις δεξιές τσέπες. Να λοιπόν που ήρθε και πάλι η ώρα να γίνουμε και πάλι εμείς οι λίγοι αγωνιστές, οι δημοκράτες των Αθηνών για να δώσουμε για άλλη μια φορά την μάχη μας, ξέροντας ότι όπου παίζετε παιχνίδι εξουσίας σίγουρα κάποιος πάλι θα γελάει μαζί μας. Έχουμε όμως συνηθίσει και δεν μας πειράζει. Εμπρός έλληνες ας αγωνιστούμε για ένα ουτοπικό αύριο γιατί κάποιοι από μας θα μείνουμε αθεράπευτα ρομαντικοί. Μακάρι να καταφέρουμε κάποτε να ζήσουμε τα πραγματικά δημοκρατικά χρόνια της αρχαίας Αθήνας, όσο και αν κάποιοι κουλτουριάρηδες θα πουν ότι ούτε και τότε υπήρχε δημοκρατία. Τουλάχιστον όμως τότε κάποιοι υπολόγιζαν και την θέληση του λαού.