Ο ΠΙΟ ΠΛΟΥΣΙΟΣ ΛΑΟΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ

Λοιπόν; Πρέπει να είμαστε ο πλουσιότερος λαός της Ευρώπης, αλλιώς πώς μπορώ να εξηγήσω την απόλυτη υποταγή μας στις αποφάσεις μια κυβέρνησης που σήμερα αποτελεί την μειοψηφία. Οι περισσότεροι από εμάς περίμεναν έντονες αντιδράσεις μετά από τα τόσο σκληρά μέτρα που έχει πάρει και πρόκειται να πάρει στην συνέχεια. Αλήθεια που βρίσκεται το πνεύμα αγωνιστικότητας των ελλήνων; Μήπως μέσα στο λιπαρό τυρί ενός κομματιού πίτσας, σερβιρισμένο μπροστά στην τηλεόραση των 42’’ ιντσών που ακόμα χρωστάει;

Καλός ο καναπές αλλά έχει πλέον γίνει ένα με τον κώλο μας. Αφού μπορούμε και καθόμαστε ακόμα μετά από την μαύρη ψωλή που μας έχωσαν μπράβο μας, αντέχουμε και σε μεγαλύτερες φαίνετε. Δεν μπορώ πια να βλέπω υποταγμένους ανθρώπους γύρω μου, που το μοναδικό τους μέλημα είναι το πώς θα βγουν στην τηλεόραση με το μαρκούτσι χωμένο στο στόμα τους και με λαγνεία να λένε ότι δεν τους φτάνουν τα λεφτά που παίρνουν.

Βαρέθηκα να ακούω για την γενιά των 700€. Ναι αλλά δεν βλέπω να κάνει και τίποτα αυτή η γενιά για να πάρει κάτι παραπάνω. Τι περιμένουν δηλαδή οι νέοι; Μήπως να αγωνιστεί ο γέρος συνταξιούχος που τρέμουν τα χέρια του; Αν δεν κάνουν κάτι οι νέοι, τότε σίγουρα θα έρθουν ακόμα χειρότερες μέρες, γιατί όπως και να το κάνεις οι γέροι πάει, έφαγαν τα ψωμιά τους και στο κάτω–κάτω οι γέροι αγωνίστηκαν για να πάρουν κάποια δικαιώματα στον καιρό τους, ήρθαν όμως οι νέοι σήμερα και τα έδωσαν αμαχητί πίσω. Φαίνετε ότι οι νέοι νοιώθουν βολεμένοι και αρκετά ικανοποιημένοι με τα 700€ που λαμβάνουν.

Αν είναι έτσι, τότε δεν πρέπει να εμφανίζονται στις τηλεοράσεις και να παραπονιούνται για τα 700€, γιατί κανείς δεν θα τους λυπηθεί. Για να έχεις δικαιώματα θα πρέπει να αγωνιστείς για αυτά, κανείς δεν πρόκειται να σου τα δώσει από μόνος του. Ζητάς για να πάρεις, δεν κάθεσαι στον καναπέ και περιμένεις μήπως αγωνισθεί κάποιος άλλος. Κάνεις κάτι και ο αγώνας δεν δίνετε μέσα από τα μικρόφωνα των ρουφιάνων της δημοσιογραφίας, δεν δίνετε από τους καναπέδες, η σημαία του αγώνα δεν είναι η πίστα και τα burger, ο αγώνας δίνετε στους δρόμους με ιδρώτα και αίμα και όχι με τραγούδια στην διαπασών και με τραγουδιστές να ουρλιάζουν με ένα και μόνο σκοπό να σκεπάσουν τις φωνές και την διάθεση για αγώνα..

Μια χαρά πέρασε ο σεμνός και ταπεινός, διευθυντής τοποθετημένος από τους βιομηχάνους, στην Θεσσαλονίκη. Άντε καλό ύπνο και καλό άνοιγμα από πίσω γενιά των 700€ και αν δηλαδή μιας και θα σας τα πάρει και αυτά μέσω της εφορίας.

ΚΑΛΗΝΥΧΤΆ ΚΑΙ ΚΑΛΟ ΥΠΝΟ