ΠΟΥ ΜΑΣ ΟΔΗΓΟΥΝ;

Πολλές φορές τις τελευταίες μέρες σκέφτομαι γιατί κάθομαι και γράφω, αφού ξέρω πολύ καλά ότι δεν με διαβάζει παρά μόνο ο εαυτός μου, άντε και πέντε ακόμη άνθρωποι. Κι όμως, το χέρι μου με γαργαλάει να γράψω και ας με διαβάζω μόνο εγώ. Στο κάτω–κάτω ξέρω ότι ο δρόμος που διάλεξα είναι μάλλον δύσβατος και δύσκολος.

Να και σήμερα το ίδιο συνέβη. Ενώ είχα δουλειά να κάνω και μάλιστα πολύ δουλειά, έχω να τελειώσω ένα άρθρο για την Αφρική, αλλά πάλι άρχισε το χέρι μου να με γαργαλάει να αποτυπώσω τις σκέψεις μου εδώ στο έρημο και σκονισμένο μου blogg. Ας είναι είπα μέσα μου. Μπορεί να μη διαβάζει κανείς ή έστω λίγοι, αυτά που γράφω και με απασχολούν, αλλά εγώ πρέπει να γράψω μπας και ξυπνήσει έστω και ένας έλληνας.

Το κακό είναι ότι δεν μου αρέσει να βάζω στα κείμενα μου παραπλανητικές επιγραφές που ίσως θα μπορούσαν να τραβήξουν την προσοχή. Πριν αρκετό καιρό στο άλλο μου blogg της live.com είχα ασχοληθεί με εθνικιστικά θέματα που βασάνιζαν και βασανίζουν ακόμα την έρημη πατρίδα μου. Εκεί είχα εκατοντάδες επισκέψεις κάθε μέρα και χιλιάδες κάθε μήνα. Το θέμα μου βέβαια δεν είναι το πόσους επισκέπτες θα είχα, αλλά η ποιότητα των επισκεπτών και κατά πόσο διάβαζαν αυτά που έγραφα.

Γρήγορα λοιπόν διαπίστωσα ότι οι περισσότεροι (όχι όλοι), επισκέπτονταν την σελίδα μου με ένα και μοναδικό σκοπό. Ο σκοπός ήταν να εγγραφούν και να εγγράψουν στα δικά τους blogg όσο περισσότερους φίλους γίνονταν. Κατά συνέπεια δεν ενδιαφέρονταν καθόλου για τα κείμενα, ίσως ούτε καν να διάβαζαν, οπότε σκέφτηκα ότι θα ήταν πολύ καλύτερα να μεταφέρω τα κείμενα μου σε αυτή την σελίδα —μου έδινε την εντύπωση ότι οι εδώ συχνάζοντες ήταν ίσως πιο σοβαροί— με την προοπτική ότι τα κείμενα μου θα διαβάζονταν.

Τελικά βγήκα αληθινός. Οι επισκέψεις στην σελίδα μου αυτή είναι ανύπαρκτες. Είπα να την εγκαταλείψω, αλλά αμέσως μετά σκέφτηκα ότι ο σκοπός μου δεν είναι να έχω πολλές επισκέψεις, αλλά λίγες και καλές. Έτσι αποφάσισα να συνεχίσω. Ο τίτλος λοιπόν αυτού του κειμένου μου βγήκε κάπως σαν ερώτηση, αλλά αυτή την ερώτηση τυγχάνει να την κάνω πολλές φορές στον εαυτόν μου και έτσι θέλησα να την αποτυπώσω.

Από το πρωί έως το βράδυ μας βομβαρδίζουν οι «δημοσιογράφοι» με τρομοκρατικά μηνύματα περί κρίσης, περί φτώχιας και άλλα τέτοια, που έτσι και τους δώσει βάση κανείς, μάλλον θα πρέπει να ανοίξει ένα τάφο και να πέσει μόνος του μέσα. Κι όμως αντί να μιλάτε κύριοι για κρίση και άλλα τέτοια, θα έπρεπε να κάνετε λίγο περισσότερο ανάλυση στην δήθεν κρίση που από ότι φαίνετε πρέπει να είναι ένα ακόμα (από τα πολλά), κόλπο του κεφαλαίου και των ανθρώπων του.

Αν η κρίση ήταν μη ελεγχόμενη, τότε θα άνοιγαν τα θησαυροφυλάκια τους. Αλλά αυτοί τα ανοίγουν μόνο για να βουτήξουν κι άλλα. Άνετα θα μπορούσε (αν ήθελε), το κράτος να αρχίσει εξοφλώντας τα δάνεια που κάποιοι χρωστάνε στις τράπεζες, εξαλείφοντας τα χρέη όλων αυτών που δεν είναι σε θέση να τα αποπληρώσουν, τουλάχιστον να μη χάσουν τα σπίτια τους. Έτσι θα μπορούσαν να εισπράξουν και οι τράπεζες αυτά τα δις (που τους τα δίνουν λες και τους τα χρωστάνε), αλλά και ο φτωχός θα απαλλάσσονταν από το βάρος.

Βέβαια σε καμιά περίπτωση το σύστημα δεν θα ήθελε να δημιουργήσει κακό προηγούμενο και για αυτό δεν ανοίγει στους πολλούς το θησαυροφυλάκιο τους. Άρα αν δεν πάνε καλά τα πράγματα το μόνο που τους μένει είναι να κάνουν ένα παγκόσμιο πόλεμο ώστε να ανακατανείμουν το πλούτο χωρίς όμως να δείξουν στους φτωχούς ότι δεν τους βγήκε το σχέδιο.

Μήπως τελικά ο μόνος δρόμος που μας οδηγούν είναι ο πόλεμος;