ΤΟ ΚΑΖΑΝΙ ΒΡΑΖΕΙ…

Εδώ και χρόνια οι νόμιμοι τρομοκράτες των λαών (βλέπε κυβερνήσεις), έχουν βάλει σε εφαρμογή ένα σχέδιο καταπίεσης, υποδούλωσης και φυσικά εκμετάλλευσης των μαζών και ενώ αυτό τους το σχέδιο βρίσκετε στον Κολοφώνα της εφαρμογής του, κάποιοι λαοί αρχίζουν σιγά–σιγά να αντιδρούν. Φυσικά η «συμμορία» το έχει προβλέψει και αυτό. Έτσι έβαλε σε εφαρμογή το σχέδιο οικονομική κρίση.

Αν ρωτήσεις πότε και πώς ξεκίνησε πραγματικά τούτη η κρίση ίσως κανείς να μη βρεθεί να σου απαντήσει με σιγουριά. Ξέρετε γιατί; Διότι δεν υπάρχει κάποιο συγκεκριμένο αίτιο ή πρόβλημα. Η οικονομική κρίση είναι γέννημα θρέμμα της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων ώστε να καταφέρει ένα ακόμα κτύπημα στα κεφάλια των φτωχών ανθρώπων και να τους αφαιρέσει κάθε εργασιακό δικαίωμα. Βλέπεις ο πανικός είναι η τέχνη των εκμεταλλευτών κατά των εκμεταλλευομένων.

Οι μάζες αντιδρούν με πανικό όταν αισθανθούν ότι μπορεί να πεινάσουν, βέβαια αυτό μπορεί να έχει άσχημα αποτελέσματα με ποτάμια αίματος. Φυσικά οι εκμεταλλευτές έχουν λάβει τα μέτρα τους για να μπορούν να ελέγχουν τέτοιες ακραίες αντιδράσεις —τουλάχιστον στις λεγόμενες «πολιτισμένες» (του κώλου πολιτισμός)— με διάφορα «τερτίπια», όπως η σημερινή οικονομική κρίση.

Βλέπεις θα τους ήταν πολύ δύσκολο να πουν στις μάζες ότι θα πρέπει να τους μειώσει κι άλλο τους μισθούς. Έτσι γέννησαν την λεγόμενη οικονομική κρίση, ώστε η αντίδραση τυχών εκρήξεων εκ μέρους των εκμεταλλευομένων να είναι ελεγχόμενη, όπως ακριβώς γίνετε στις ελεγχόμενες εκρήξεις βομβών. Σκέφτηκαν λοιπόν ότι η αντίδραση της μάζας στις μειώσεις που θα επιβάλουν θα είναι η εξής. «…μπροστά στο ολότελα καλή και η Παναγιώτενα…». Οι περισσότεροι από μας θα προτιμήσουν να έχουν τον χαμηλότερο μισθό παρά να μείνουν χωρίς καθόλου μισθό.

Δεν είναι τυχαίο που οι εκμεταλλευτές έχουν τοποθετήσει διευθυντές (κυβερνήσεις), που στην ζωή τους δεν έχουν δουλέψει ποτέ. Φαίνετε ότι όσο πιο ανίκανοι είναι οι ηγέτες τόσο καλύτερα βολεύει τις πέντε με δέκα οικογένειες που διοικούν τον κόσμο έτσι ώστε να τους μεταβάλουν σε υπάκουες μαριονέτες που δεν αντιδρούν σε τίποτα γιατί ξέρουν ότι δεν θα μπορούσαν με τίποτα να επιζήσουν στην ζούγκλα της ζωής.

Κι όμως, μέχρι τώρα όποτε προσπάθησαν να επιβάλλουν αυτά τους τα ανίερα σχέδια, οι μάζες αντέδρασαν βίαια και όσο αν νόμιζαν όλοι αυτοί ότι έχουν τον έλεγχο δεν τα κατάφερναν απόλυτα. Βλέπεις όταν η μάζα είναι ρευστή, όσο κι αν προσέξεις την ώρα που την αδειάζεις στο δοχείο σου, κάποια σταγόνα θα χυθεί απ’ έξω και ίσως σε κάψει.

Θα μου πεις δεν τους νοιάζει, όσο καυτή κι αν είναι η ρευστή μάζα, αυτοί πάντοτε φορούν χοντρά αντιπυρικά γάντια και έτσι δεν πονάνε. Αν κοιτάξει κανείς γύρω του θα δει πρόσωπα σκυθρωπά και φοβισμένα. Το χαμόγελο είναι σπάνιο πια. Το σύστημα προσπαθεί, κάνει τα πάντα μέσο των ελαφρών εκπομπών στις τηλεοράσεις να μας τα παρουσιάσει όλα ωραία και καλά. Έχει γεμίσει ο κόσμος από ατάλαντους καλλιτέχνες όλων των ειδών. Ιδίως τα Σαββατοκύριακα, αν ανοίξει κανείς τον σκουπιδοτενεκέ που λέγετε τηλεόραση και κάνει μια βόλτα στα δοχεία απορριμμάτων, κανάλια, θα δει δεκάδες χαζούς και χαζές να κουνάνε τον κώλο τους δεξιά και αριστερά. Αν κλείσει κανείς τον ήχο την ώρα που κουνάνε τους κώλους τους όλα αυτά τα ηλίθια πλάσματα, θα του δοθεί η εντύπωση ότι έχει γίνει απευθείας σύνδεση από κάποιο τρελοκομείο.

Βλέπεις όλους αυτούς να λικνίζονται με το στόμα τους να φτάνει μέχρι τα αυτιά (τεχνητό χαμόγελο του κώλου) και σκέφτεσαι ότι ο μοναδικός που έχει προβλήματα σ’ αυτή την ζωή είσαι εσύ, ενώ όλοι οι άλλοι έχουν λύσει τα προβλήματα τους και έτσι καταβάλεις προσπάθεια να φτάσεις στο επίπεδο των ηλιθίων (για να μη πω χειρότερη κουβέντα).

Ακόμα και στις —υποτίθεται— ειδήσεις, οι περισσότεροι παρουσιαστές έχουν ένα χαμόγελο, ακόμα και αν εκφωνούν την πιο ανησυχητική είδηση και φυσικά πάντοτε, μα πάντοτε κλείνουν το δελτίο τους με ένα μεγάλο και ηλίθιο ακόμα και βλαμμένο χαμόγελο. Ακόμα και τα σκάνδαλα είναι βαλβίδες ασφαλείας του συστήματος για να μη μπορούν να δουν οι μάζες ότι πλησιάζουν να πέσουν στο βάραθρο. Έτσι για να μη δουν τον απόκρημνο γκρεμό, στήνουν μικρά πηγάδια για να προκαλέσουν ελεγχόμενο φόβο και το υποκείμενο να συνηθίσει στον φόβο του τελικού ξεπεσμού του.

Φυσικά πάντοτε υπάρχει μια μικρή ελπίδα γιατί υπάρχουν ακόμα κάποιοι που σκέφτονται ψύχραιμα απορρίπτοντας της παγίδες και έτσι αναγκάζουν το σύστημα να ανοίξει ακόμα πιο πολύ της βαλβίδες ασφαλείας της χύτρας που βράζει και ίσως έτσι καταφέρει η μάζα να πεταχτεί στα μούτρα τους. Ποιος ξέρει μπορεί…