Επιστροφή στην δουλεία…

Έχει πλέον χαθεί κάθε έλεγχος στον σημερινό κόσμο και στην εποχή που ζούμε. Το σύστημα προσπαθεί να αρμέξει μια αγελάδα (που λέγετε λαός), που πλέον δεν έχει άλλο γάλα να δώσει. Τώρα το κεφάλαιο έχει αρχίσει να αρμέγει το αίμα της άμοιρης αγελάδας.

Επινόησε το σύστημα ένα καινούργιο παιχνιδάκι που το ονόμασε κρίση (το ίδιο είχε κάνει και το 1929 και τα αποτελέσματα ήταν πάλι θανατηφόρα για τα γελάδια) και τώρα προσπαθεί να επιστρέψει στην εποχή εκείνη που η δουλειά ονομάζονταν δουλεία και ο δούλος δεν είχε κανένα δικαίωμα. Αντιθέτως το αφεντικό είχε κάθε δικαίωμα πάνω στην ζωή του δούλου.

Κρίση, πια κρίση; Από πού και ως που κρίση και πώς εμφανίστηκε τόσο ξαφνικά; Δεν νομίζω να έπεσαν ποτέ οι πωλήσεις τους. Απλά κάποια στιγμή μπορεί να ήρθε κορεσμός. Όχι ότι δεν είχαν κέρδη, αλλά είχαν μάθει τα κέρδη τους να αυξάνονται από χρόνο σε χρόνο.

Κι όμως, δεν είναι δυνατόν να έχεις κάθε χρόνο αύξηση κερδών με τον ίδιο ενεργό πληθυσμό. Κάποτε δεν υπάρχει αύξηση, απλά υπάρχει τέλμα, όχι όμως ότι είχε και μείωση.

Δυστυχώς όμως, το χειρότερο κακό απ’ όλα είναι αυτό που λέγετε χρηματιστήριο. Αυτό το πάθος του τζόγου που έχει καταλάβει τα μυαλά των πλουσίων (το βλέπουν σαν ένα παιχνίδι), τους κάνει να θέλουν συνεχώς να αυξάνουν τα κέρδη τους και να ανεβαίνουν όσο πιο υψηλά στην λίστα των πλουσίων, για αυτό απολύουν, για να αυξηθεί η μετοχή τους στα χρηματιστήρια.

Εκείνο που είναι φανερό, είναι ότι σε πολύ λίγο καιρό θα δούμε τα τομάρια μας να χαράζονται ακόμα και από τα μαστίγια τους (κάποιοι θα πουν ότι λέω υπερβολές). Μακάρι να είναι υπερβολές και αποκυήματα της νοσηρής φαντασίας μου, αλλά φοβάμαι ότι θα δικαιωθώ.