ΜΗ ΒΑΡΥΣΤΟΜΑΧΙΑΣΕΤΕ ΜΕ ΤΟΣΗ ΕΛΠΙΔΑ ΠΟΥ ΤΡΩΤΕ…

Καλημέρα σας. Έχουμε πολύ καιρό να τα πούμε ε; Λοιπόν είναι ένας μήνας τώρα που προσπαθώ να καταλάβω αν κάτι άλλαξε στην ζωή μου ή στην ζωή σας με την διακυβέρνηση του περίφημου ΠΑΣΟΚ, αλλά μάλλον δεν βρίσκω τίποτα. Το ίδιο άδεια είναι η τσέπη μου, όπως ήταν και επί ΝΔ, τα ίδια ψέματα που μου έλεγαν οι προηγούμενοι, τα ίδια μου λένε και αυτοί.

Τώρα θα μου πεις η ελπίδα πεθάνει πριν από τον Μητσοτάκη. Εντάξει, αλλά εδώ και εκατοντάδες χρόνια εμείς όλοι οι μη έχοντες ζούμε με αυτή την αηδιαστική πλέον ελπίδα. Νέος ήμουν και γέρασα όταν μου έλεγαν ότι κάποτε θα βγαίναμε από το περίφημο τούνελ, αλλά φαίνετε πως αυτό το τούνελ είναι πάντοτε για μας τους ηλίθιους φτωχούς και είναι χωρίς τέλος.

Το κακό είναι ότι πάνω από το τούνελ και στο φως κυκλοφορούν οι έχοντες και κάθε φορά που νομίζουμε ότι βλέπουμε το φως στην άκρη του τούνελ, αυτοί κτίζουν ένα καινούργιο και έρχεται πάλι το σκοτάδι και κάποιοι διορισμένοι από τους έχοντες —συνήθως οι πολιτικοί— μας φωνάζουν απ’ έξω προς τα μέσα : «…υπομονή σε λίγο φτάνετε…».

Δυστυχώς τούτος ο κόσμος είναι κομμένος και ραμμένος στα μέτρα τους. Για να αλλάξει πρέπει μάλλον να επικρατήσει και πάλι το χάος. Έτσι για μερικά χρόνια —μέχρι να δημιουργηθεί πάλι η κοινωνική τάξη— πολλοί θα περάσουν καλά. Δυστυχώς με το να καθόμαστε στους καναπέδες, να ακούμε τις πληρωμένες κουβέντες των δημοσιογράφων που μπουκώνονται από το στόμα και από τον πρωκτό τους δεν ωφελεί σε τίποτα, παρά μόνο στο να τρεφόμαστε εμείς με αέρα κοπανιστό και εκείνοι να τρώνε παντεσπάνι με μαρμελάδες.

Πρέπει κάποτε να καταλάβουμε, ότι οι νόμοι δεν είναι πανάκια για την κοινωνία, αλλά για την βαθιά τσέπη τους. Με ελπίδες δεν γεμίζει το στομάχι. Τον τελευταίο καιρό έχουν εφεύρει και μια κρίση δήθεν, αλλά που έχει ισχύ μόνο επάνω μας, γιατί οι έχοντες περνάνε πάρα πολύ καλά και δεν ανησυχούν για τίποτα.

Για το μόνο πράγμα που ανησυχούν είναι αν τα περίφημα πάρτι τους θα έχουν επιτυχία, αν θα φθάσει η κοκαΐνη για όλους τους καλεσμένους και αν η μια κυρία θα φοράει πολύ πιο ακριβά διαμάντια από την άλλη. Με την κρίση, τρομοκράτησαν όλα εμάς τα ζώα και με αυτόν τον τρόπο κατάφεραν να μας έχουν σαν δούλους να εργαζόμαστε —σχεδόν— για ένα κομμάτι ψωμί (πολλές φορές το στερούμεθα κι αυτό.

Κάθε μέρα που περνάει όλο και κάτι αφαιρούν από τους μισθούς και το χώνουν στις τσέπες τους. Κάθε μέρα που περνάει το μόνο που ακούμε από τους πολιτικούς είναι απαγορεύετε το ένα, απαγορεύετε το άλλο. Συνεχείς καταπίεση που σιγά, αλλά σταθερά μας οδηγεί στον πλήρη μαρασμό και την πλήρη υποταγή στις ορέξεις των εχόντων και κατεχόντων.

Τέλος πάντων, πολλά είπα, έτσι κι αλλιώς κανείς δεν θα μπει στον κόπο να με διαβάσει, εκτός φυσικά από μερικούς που έτσι κι αλλιώς και αυτοί τα ξέρουν, γιατί αυτοί που δεν καταλαβαίνουν τι τους γίνετε, δεν θα μπουν ποτέ στον κόπο να διαβάσουν ένα τέτοιο κείμενο, αφού φοβούνται μη τυχόν χαλάσουν την λακκούβα που έχει δημιουργηθεί από το πολύ κάτσε-κάτσε στον καναπέ που ακόμα τον χρωστάνε και ενδέχεται να τους τον πάρουν κιόλας μιας και δεν θα μπορέσουν να πληρώσουν άλλη δόση από εκεί που τον πήραν. Καλύτερα λοιπόν να σας αφήσω ήσυχους και να μην ταράξω άλλο την γαλήνη σας και την γεύση της ελπίδας που έχετε ακόμα μέσα στο στόμα σας και ας έχει αρχίσει να γουργουρίζει το στομάχι σας από την πείνα.

Άντε βρε, καλά να περνάτε και σε οκτώ χρόνια όταν είναι να ψηφίσετε, ξέρω καλά ότι θα βγάλετε την κόρη του Μητσοτάκη μιας και θα είναι η σειρά της να κυβερνήσει κι αυτή. Ε, να μη χάνει χρήμα η οικογένεια.