Συνέλθετε επιτέλους. Δεν ήταν και ο Ernesto Che Guevara…

Σήμερα το πρωί μάθαμε για την δολοφονία του «δημοσιογράφου» Σωκράτη Γκιόλια. Ένας θάνατος είναι πάντα ένα τραγικό γεγονός. Είναι άσχημο να φεύγει από την ζωή ένας άνθρωπος. Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι η ζωή συνεχίζεται.

Το θέμα δεν είναι μόνο ότι δολοφόνησαν έναν άνθρωπο. Το θέμα είναι ότι δεν πρέπει κάποιοι να προσπαθούν να ηρωοποιήσουν, έτσι αβασάνιστα κάποιον άνθρωπο που ανήκε στην δημόσια ζωή ή τέλος πάντων ήταν δημόσια γνωστό πρόσωπο.

Πάψε επιτέλους έλληνας να δίνεις δίκιο ή άδικο. Σκέψου πρώτα πριν καταθέσεις την γνώμη σου αν ο Γιόλιας ήταν υπερασπιστής των δίκιων σου. Μη βγάζεις πορίσματα χωρίς να ξέρεις τι μπορεί να κρύβετε πίσω από μια δολοφονία.

Βλέπω ότι πολλοί λένε ότι μετά από αυτή την δολοφονία πρέπει να ξεσηκωθεί ο λαός. Μα είναι δυνατόν; Που ξέρεις κόπανε ότι η δολοφονία είχε πολιτικά κίνητρα; Που ξέρεις τους λογαριασμούς που είχε με κάποιους τούτος ο άνθρωπος; Γιατί πρέπει να συνδυαστεί η δολοφονία αυτή με ηρωισμούς;

Αφήστε πρώτα να μάθουμε (αν μάθουμε), κάτω από ποια κίνητρα έγινε η δολοφονία και μετά κάνουμε ήρωα κάποιον. Γιατί μη ξεχνάμε (πολύ εύκολα ξεχνάμε), ότι οι δημοσιογράφοι δεν είναι και ότι καλύτερο και καθαρότερο υπάρχει στην κοινωνία μας.

Ας περιμένουμε λίγο και μετά του στήνουμε και άγαλμα. Πάντα του έλληνα του αρέσει να πιάνεται κορόιδο. Πάντα προσπαθεί να πιαστεί από κάπου, μπας και τέλος πάντων σωθεί.

Διαβάζοντας μερικά σχόλια στο γνωστό «blogg», (όλοι οι δημοσιογράφοι έγιναν blogger ξαφνικά»), οι σχολιαστές είναι έτοιμοι να κηρύξουν πόλεμο χωρίς να ξέρουν με ποιόν. Λες και ο άτυχος άνθρωπος ήταν ο μέγας επαναστάτης που οδηγούσε την Ελλάδα. Έλεος πια. Φτάνει η τόση αφέλεια. Συνέλθετε επιτέλους. Δεν ήταν και ο  Ernesto Che Guevara…