ΠΟΥ ΘΑ ΠΑΜΕ;

Κάνοντας μια βόλτα στα μαγαζιά, είδα ένα θέαμα που μάλλον απογοητεύει. Ακόμα και τις βιτρίνες να κοιτάξει ο κόσμος δεν θέλει. Ίσως γιατί ξέρει ότι φέτος στις γιορτές δεν θα μπορέσει να αγοράσει τίποτα παρά μόνο τα βασικά. Έχει χαθεί το χαμόγελο ακόμα και από τα παιδικά προσωπάκια.

Περπατούσα και σκεφτόμουν ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει από κάτι παλιές ελληνικές ταινίες που κατά καιρούς προβάλει η τηλεόραση. Φτώχια και τότε, φτώχια και τώρα. Συνέχισα να περπατάω, παρατηρώντας τα πρόσωπα. έμοιαζαν κενά, σαν κάτι πρόσωπα που βλέπει κανείς σε ταινίες επιστημονικής φαντασίας. Σαν οι άνθρωποι να έχουν καταληφθεί από εξωγήινα πλάσματα που έχουν μπει μέσα τους.

Βλέμματα που κοιτάνε στο κενό, βλέμματα γεμάτα αγωνία για το αύριο, άνθρωποι με την οικογένεια τους, που ίσως σκέπτονται αν αύριο θα μπορούν να παρέχουν έστω και τα βασικά στα παιδάκια τους. Γονείς που προσπαθούν να αποτρέψουν τα παιδιά τους να πλησιάσουν τις βιτρίνες.

Είναι σαν ο χρόνος έχει παγώσει. Σαν οι άνθρωποι να πηγαίνουν προς τα πίσω σε αργή κίνηση. Προσπαθείς να συναντήσεις το βλέμμα τους αλλά μάλλον σε αποδιώχνουν με απελπισία, ίσως γιατί δεν θέλουν να δουν και να δεις την μιζέρια τους. Με λίγα λόγια μια κατάσταση που σε κάνει να νοιώθεις την απελπισία.

Κι όλα αυτά γιατί; Αναρωτιέσαι αλλά απάντηση δεν βρίσκεις εύκολα, εκτός και αν έχει παρακολουθήσει την πορεία των γεγονότων από την αρχή μέχρι το τέλος. Όλα γίνονται γιατί κάποιοι αποφάσισαν να βάλλουν χέρι στις μάζες, να τις υποδουλώσουν, να τις κάνουν υποχείρια τους. Άλλωστε αυτό ήταν πάντα το μεγάλο όνειρο τους. Η απόλυτη υποταγή της Μάζας. Κι όμως κανείς από αυτούς δεν σκέφτεται ότι προς το παρόν ότι και αν κάνουν πάλι τρία μέτρα χώμα θα εισπράξουν.

Δεν ξέρω πόσο θα αντέξουν οι μάζες σ’ αυτήν την τρομερή πίεση, αλλά πολύ φοβάμαι ότι θα χυθεί πολύ αίμα σε όλο τον κόσμο και φυσικά πάλι το αίμα των φτωχών θα χυθεί δυστυχώς. Μακάρι να βγω ψεύτης, αλλά δυστυχώς πολύ φοβάμαι ότι πάλι αληθινός να βγω…